Train Ankara – Tehran / Τραίνο Αγκυρα -Τεχεράνη
Νίκαια – Κωνσταντινούπολη – άφιξη Άγκυρα 3 το πρωί . Ξυπνάμε νωρίς για να προλάβουμε το τραίνο. Ενας γελαστός, ευθυτενής ηλικιωμένος κύριος μας βοηθά να βάλουμε πίσω τις αποσκευές : O πρώτος Ιρανός του ταξιδιού μας.
Once upon a time in Anatolia :Ενα μισοάδειο τραίνο που σταματά σε ξεχασμένους σταθμούς, χωριά χαμένα και διαφημίσεις που έρχονται από το παρελθον , δυνατή (ημι-ελληνική) μουσική στο βαγόνι-εστιατόριο και ένας θεατρικός σερβιτόρος. Δυό ημέρες για να διασχίσεις τις κοιλάδες και τα βουνά της Ανατολίας..
Στο πλοίο πάνω στη λίμνη Βαν – το τελευταίο τμήμα της διαδρομής Άγκυρα – Tabriz- Τεχεράνη. Ιρανοί που επιστρέφουν από διακοπές, εναλλακτικοί Τούρκοι στο δρόμο για το Ιραν, μια φοιτήτρια κινηματογράφου απο την Ρουμανία προσπαθεί να γυρίσει ντοκυμαντερ αλλά έχει μείνει απο μπαταρίες..
Σαν ένα παράξενο αμφίβιο ζώο, η μηχανή του τραίνου ακολουθεί τις ράγες και κλείνεται μέσα στο καράβι..
Πέντε ώρες για να διασχίσεις την λίμνη Βαν – στο βάθος το όρος Αραράτ.. Οι ακτές της λίμνης γυμνές – κανένα σημάδι ανθρώπινης παρουσίας – στην καρδιά του Τουρκικού Κουρδιστάν.
Είναι πολύ εύκολο να πιάσεις κουβέντα: ( τα ονόματα προφανώς αλλαγμένα)
Abbas- 41 ετών, φωτογράφος: Λίγο θλιμμένος, περισσότερο θυμωμένος. There are no jobs, there is no future for anyone young in Iran… Με συνέλαβε η αστυνομία για μια μέρα στις προηγούμενες εκλογές, ο αδερφός μου έμεινε στη φυλακή για έναν χρόνο
Αυτό που ξαφνιάζει πανω απο όλα ειναι πόσο απέλπισμενος και/ή ελεύθερος πρέπει να αισθάνεται κάποιος που μπορεί τοσο ευκολα να τα μοιραστεί αυτα με έναν αγνωστο..
Amit- 29 χρονών – καθηγητής αγγλικών – όλο γελάει: Παίζει κιθάρα στο κατάστρωμα – the king of couch-surfing – “κανείς δεν συμπαθεί την κυβέρνηση (στο Ιραν) – τα πάντα γίνονται στα κρυφά : αλκοόλ και ότι θελήσεις, τα καλύτερα πάρτι γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες στην Τεχεράνη..” Everyone is eager to share his time, his food and his music – you do not remember the last time you met so many generous and intelligent people in the space of a few hours and a couple of square meters.
3 το πρωί – κρυώνοντας, αγουροξυπνημένοι στεκόμαστε στην ουρά για ελεγχο διαβατηρίων στα σύνορα.
To τραίνο φτάνει πολύ νωρίς το πρωί στην Tabriz, πρώτη πόλη στο Ιράν
Karakoram Highway – ο δρόμος που πάει στον ουρανό
Τα βουνα που δημιούργησαν την Κίνα…
Αν ο καθένας ορίζεται απο αυτό που δεν είναι, η μοναδικότητα των Κινέζων θα είχε ανάγκη ένα πολυ ισχυρο οριο – γραγμό για να ανθίσει. Μια ματία στον χαρτη το φανερωνει – η έρημος Gobi και οι οροσειρές που δημιορυγουν ένα C στα Δυτικά … Karakoram highway ειναι ο δρομος του μεταξιου καθως σκαρφαλωνει στις οροσειρες..
Ο δρόμος που ενώνει την Κίνα με το Πακισταν – ένα από τα πιο παράξενα και όμορφα τοπία – σεληνιακά νεκρά βουνά σκεπασμένα με άμμο και χιόνι, ένας δρόμος, αυτός ακριβώς που ακολουθούσαν όσοι ήθελαν να φτάσουν στην Κινα, που απο την πεδιάδα, ανεβάινει στα 3600 μέτρα στην λίμνη Karakul και μετα στο χωριό Tashkurgan για να ανεβει ως τα 5200 μέτρα στο συνοριακό φυλάκια για Πακιστάν. Φαντάζεσαι τους ταξιδιώτες, να πνίγονται στο νερό και στο χίονι, να παγώνουν στους – 20 βαθμους στα 5500 μέτρα υψομετρο και λίγες μέρες μετά να πεθαίνουν απο την δίψα και την ζέστη στην έρημο Τακλαμακαν – ένα από τα πιο άνυδρα σημεία του πλάνητη.
Τίποτα δεν είναι απλό στο δρόμο αυτο – περνάμε φυλακιο μετα απο φυλάκιο πριν μας επιτραπει η ανοδος. Σε μια διαδρομη 5 ωρες, 3 διαφορετικοι λαοί – μια φορα ακόμα , τα σύνορα είναι πλασματικα: Καθως ανεβαίνουμε , οι οροισίβιοι δεν ειναι πλέον Uygurs αλλα Κιργιζιοι – επίσεις Τουρκοφωνοι σουνιτες μουσουλμάνοι, αλλα με γλώσσα που γραφεται με κυριλλικό αλφάβητο. Στο Tashurgan ειμαστε στην Tatzikistan autonomous province – τα προσωπα ειναι τελέιως διαφορετικα – γαλανα ή ανοιχτα πρασινα μάτια, οι γυναίκες πολύ διαφορετικα – εδω οι κατοικοι μιλανε φαρσι, (περσικα), ειναι σιιτες μουσουλμανοι.. Απεναντι το Hindu Kush – τα συνορα με το Αφγανισταν ειναι στα 10 χιλιόμετρα απο το Tashkurgan – και οι τατζικοι εδω ειναι πολύ κοντα με τους Pashtuns του Αφγανισταν Η Καμπουλ ειναι πιο κοντα απο το Kashgar – κι ας το αφησες μολις το πρωι….Η οροσειρα Maghta Ata στα 7.700 μετρα.. Yaks βοσκουν παντου – Yurts βγαζουν καπνο..
Το βράδυ κοιμόμαστε στο σπιτι μια οικογένειας Κιργιζιων βοσκων – σαν ταινια με το πιο αναπαντεχο σκηνικο…
Στην επιστροφη – μιλάμε με τον οδηγο για τα σχέδια της Κίνας για τον νεό Δρόμο του μεταξου – το Kashgar θα ερθει στο προσκηνιο, πολη – σταθμος στα σχέδια για εναν σιδηροδρομο που θα ενωνει ξανα (οπως παλια) την Κινα με την Δυση… Τα πιο ευφορα χωραφια για ρυζι τωρα φυτρωνουν (και εδωμ οπως παντου) shopping malls and housing buildings… Και ενας νεος αυτοκινητοδρομος (μεσα απο το Αφγανισταν? Το Πακισταν?) που θα συνεχίσει αυτο που υπηρχε παντα, και σταματησε το 16 με το 20 αιωνα, τους αιωνες της ευρωπης, καθως το κεντρο του κοσμου ξαναγυρνα στο φυσικο του περιβαλλον, στην Κινα..
Kashgar, Xinjiang province, Uyghur heartland: το άλλο Θιβέτ
Ανατολικο Τουρκμενισταν – οι Κινέζοι τουρίστες ειναι εδω αυτο ακριβως – τοσο τουρίστες οσο και εμείς…
Η ενταση ειναι σχεδόν ορατη. Οι ταραχες (οι βομβες?) πριν 2 χρόνια – δυο κόσμοι πο ερχονται απο πολυ μακρια… Το μεγαλύτερο ανοιχτό παζάρι της Κεντρικής Ασίας. η αγορά των ζώων κάθε Κυριακή.
Κάπου εδώ παραδίνει κανείς τα κλειδιά της Κίνας – ή ίσως όχι? Καθως οι uyghur αισθάνονται οτι παρεκτοπίζονται ή τα δικαιώματα τους παραγνωρίζονται αντιδρούν με τυφλή βία. Αντίθετα με την δυτική αφηγήση που (πολύ θα ήθελε) noble savages να τα βάζουν με τους καταπιεστές κινέζους, τα πράγματα δεν ήταν ακριβως έτσι…