London as always…
On January 25, 2014
- London
The unbearable longing for London. A hypertrophic nostalgia for every fleeting figure evading the closing doors , every worn-out sign of the Underground , the madness , drunkendness, the unexpected kindness of strangers ..
When you underground travel card does not work the sign is ” please seek assistance ” rather than “you are not allowed – invalid ticket ” .
Waterloo sunset, as per song..
The bond to London that survives despite everything – why ?
London is a country for those who have no country.
London does not tolerate foreigners – it belongs to them.
So many people are proud to call London home – so few of them are white British…
And a glimpse of the past – at Duchess theatre; The resistible rise of Arturo Ui
Έγραφα στη δική το κασιδιαρη – “τα δυο στρατόπεδα δεν είναι οι αναρχικοί και φασιστες – ειναι οι λούμπεν μαχαίροβγαλτες απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους¨. Έτσι τους ανεβάζει ο Μπρεζτ – σαν υπέρ φιλόδοξους μαφιόζους και σαν εφιαλτική κοζα νοστρα.
Οι έμποροι λαχανικών που παίρνουν θαλασσοδάνεια – οι καναλαρχες στην Ελλάδα
Ο σεβάσμιος ασπρομάλλης δήμαρχος – ο Παπουλιας
Οι προστατευόμενοι μάρτυρες που τα ονόματα τους ολως τυχαίως ανακοινώνονται απο τους ιδιους τους δικαστές.
Τα γέλια των χρυσυγιτων στο δικαστήριο που αθωώνει το. Καισιδιαρη καθως δηλώνει “είμαι κατα της βίας”
Και τα τελευταια λόγια-
“Do not rejoice in his defeat, you men. For though the world has stood up and stopped the bastard, the bitch that bore him is in heat again”